10. In memoriam: Dick Koebrugge

Lieve Dick,

Je was onze oudste neef, het eerste kleinkind van onze opa Garmt en oma Grietje.

Vier generaties:
opoe Johanna Danhof, opa Garmt Meima, tante Wim en baby Dick Koebrugge

Geboren op 28 juli 1931 in Groningen, oudste kind van tante Wim en oom Bram. Je kreeg twee zusjes en een broertje: Greet, Ap en Geertje. De oorlog heb je heel bewust meegemaakt, je werd er zelfs op uitgestuurd naar de familie in de provincie om melk te halen en etenswaren. En je werd ook nog een poosje naar je opa en oma Koebrugge in Onstwedde gestuurd: die konden je iets beter te eten geven dan je ouders midden in de stad Groningen, en je ouders hadden dan weer een mond minder te vullen.

Je koos voor het onderwijs, net als je vader (en je moeder) en je grootvader. En je moest in dienst, volgens mij een belangrijke periode in je leven. En je ging aan het werk, in de kost en later vanuit je eigen huis. En je ontmoette Nel en samen kregen jullie Willie, Bram en Leonard. Ik weet nog dat Willy en Bram een keer met hun opa en oma op de familiereünie in Noordwijk waren – en rondgingen met wat lekkers. Tante Wim zei: “Willy en Bram tracteren omdat ze een broertje hebben gekregen. ” Dat was dus Leonard.

In Noordwijk raakten wij aan de praat, ik denk toen ik een jaar of vijftien was. Tot die tijd was je voor mij een verre figuur. Je was mijn neef, maar de neefjes en nichtjes die van mijn leeftijd waren zeiden “oom Dick” tegen je. Dat vond ik raar, maar ik durfde je toch niet zomaar “Dick” te noemen, tenslotte was je wel heel wat ouder, zelfs nog een stuk ouder dan mijn oudste broer Garmt en die was al achttien jaar ouder dan ik! Maar jij zei dat het niet jouw idee was dat we “oom” zeiden, dus heb ik het daarna inderdaad maar weggelaten. En we hebben een paar jaar intensief contact gehad: veel geschreven, ik heb een paar keer in jullie prachtige huis in Den Ham gelogeerd en jij bent zelfs wel eens bij mij in Amsterdam geweest. Op den duur verwaterde ons contact, “zo gaat dat”.

Dick eind jaren zeventig

Het laatste stuk van je leven was niet het gemakkelijkste. Na een beroerte heb je met heel veel doorzettingsvermogen en heel veel steun van Nel en ook van anderen kans gezien om op te krabbelen. Toch was daarna niets meer vanzelfsprekend: lopen niet, lezen niet, praten niet.

Eind april 2004 overleed Nel, na een ziekbed van een aantal maanden. Daarna ben ik nog af en toe bij je geweest. En altijd als ik je sprak vertelde je hoe je haar miste. Je bleef in jullie huis wonen, want dat wilde je beslist, en het lukte dankzij veel hulp van Leonard en Bianca en anderen. Maar oh, wat waren er veel lege uren. Een half uurtje lezen, langer kon je je niet meer concentreren. Dan maar weer eens buiten een shaggie roken, dan was er weer een half uur om. Elke dag een half uur lopen, want dat moest van de dokter – maar het lukte je steeds minder.

En nu ben je gestorven. Naar de hemel. Naar Nel. Naar het Licht. Naar je Bron.
Van hieruit groet ik je. En denk aan je met genegenheid. En met dankbaarheid dat je er was.

Marijke